Prolog

Niektórym w życiu jest źle i narzekają, innym jest dobrze chodź też narzekają na brak czegoś a jeszcze inni stoją pośrodku i chodź mają o raz nie mają niektórych rzeczy nie narzekają. Tak jak ja. Stoję pośrodku rozlanego mleka gdzie nie widać dna ani lądu. Po prostu mleko, same mleko nie ma dokąd uciec, gdzie się schować bo wszędzie cie znajdą. Zawsze. Czy musiało tak być. Najwidoczniej tak. Innym Bóg daje innym zabiera i tak to jest w moim tez przypadku. Zabrano mi mamę dla której tylko żyłam. Teraz jestem sama pośrodku wielkiego morza mleka, kiedyś moja mama ze mną tam była. Pusta. Czy to tak musi boleć ? Najwidoczniej tak. Nie powiem źle nie jest ale dobrze też nie. Po tym jak zabrali mi mamę mój ojciec ze swoją macochą i jej dwiema dwiema córkami musieli mnie do siebie przygarnąć chociaż wcale mnie nie chcieli. Przez pierwsze kil;ka dni było dobrze ponieważ chodziłam do szkoły uczyłam się tak jak normalni ucznie a przede wszystkim jakoś normalnie funkcjonowałam. Poznałam przyjaciółkę, było świetnie. Lecz to minęło. Ojciec zrobił się do mnie chamski, bił mnie. Macocha mi rozkazywała. Przestałam się tez uczyć ponieważ nie miałam czasu zbytnio, musiałam wykonywać wszystkie polecenia ojca oraz macochy, czasami mówiłam też pomóc moim przybranym siostrą, które były wredne bo zawsze robiły coś bym miała więcej pracy do zrobienia. Moja mama, nie wiedziała o tym. Zostałam totalnie odcięta od świata brak laptopa czy komórki. Chociaż czasami rozmawiam z mamą muszę rozmawiać przy tacie i udawać że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Jedynie moja przyjaciółka Lily która też dyzo w życiu przeszła rozumie mnie i pomaga mi czasami gdy ojciec z macocha oraz córkami wyjdą gdzieś, by miała mniej do robienia. Czasami sobie w nocy zamiast spać rozmyślam. Co ja takiego zrobiłam że mnie tak Bóg ukarał. Była zawsze grzeczna, zamiast dawać i brać sobie dawałam innym by mieli lepiej. Czasami nie rozumiem czemu, czemu akurat ja. Ale nigdy nic, zawsze cisza. Nikt nie umie na to odpowiedzieć, nawet ja.